یکی از ایراداتی که به مدلهای GCM وارد است، بزرگبودن مقیاس مکانی متغیرهای اقلیمی شبیه سازی شده می باشد که در این صورت برای مطالعات هیدرولوژیکی و منابع آب از دقت کافی برخوردار نیستند. بنابراین میبایست آنها را از طریق روش های مختلف کوچک مقیاس نمود؛ سپس با استفاده از خروجی های ریزمقیاس نمایی شده این مدلها اثرات اقلیم در مطالعات هیدرولوژیکی مورد ارزیابی قرار گیرد. لذا در این پژوهش به منظور بررسی اثر تغییر اقلیم در مقیاس ایستگاهی از مدل آماری SDSM استفاده شده است. داده های مورد استفاده در این پژوهش شامل مقادیر روزانه بارش و دما ایستگاه سینوپتیک تهران، دادههای باز تحلیل NCEP و خروجی های دو مدل HadCM3 (داده های نسل سوم مدل جهانی اقلیم تحت سناریوی A2 و B2) و CanESM2 تحت سناریوهای RCP2.6، RCP4.5 و RCP8.5 می باشد. میزان بارش و دما تحت مدل HadCM3برای سه دوره (2031-2001)، (2061-2032) و (2091-2062) پیش بینی و با دوره پایه مورد مقایسه قرار گرفته است. با توجه به پارامترهای آماری، تحت سناریوهای A2 و B2 برای مقادیر بارش و دما به ترتیب برابر: (48/1RMSE=، 3/4MAE=، 61/0R2= و 86/0Nash=) و (127/0RMSE=، 413/0MAE= ، 99/0R2= و 99/0Nash=) مشاهده شد. و در دوره 2031-2001، 2061-2032 و 2091-2062، میانگین بارش بهترتیب 1/0، 4/0 و 1/0 میلیمتر نسبت به دوره پایه کاهش و میانگین دما نیز بهترتیب برابر 9/4، 7/4 و 7/4 سانتیگراد نسبت به دوره پایه در ایستگاه مورد مطالعه افزایش مییابد. خروجی مربوط به مدل CanESM2 نشان داد؛ که میزان دما تحت سناریوهای RCP روندی افزایشی داشته و میزان بارش تغییرات نامنظم در ماه ها و فصول مختلف داشته است.